این ماجرا در حالی اتفاق افتاد که خیلی از افراد مشهور و غیرمشهور از بیماری هایشان حرفی نمی زنند، در حالی که فاش گویی درباره بیماری خود، بخصوص از جانب افراد شناخته شده، می تواند باعث برخورد راحت دیگر مبتلایان به آن بیماری با بیماری شان شود و حتی به آنها امید هم بدهد چون متوجه می شوند افراد مشهور هم آنقدرها زندگی راحت و بی مشکلی ندارند و بیماری سراغ آنها هم می رود و البته آنها هم مانندن دیگران خیلی وقت ها راهی ندارند جز کنار آمدن و مدارا با بیماری اما مهم این است که در هر حال فعالیت و زندگی خودشان را امیدوارانه دنبال می کنند.

در ادامه نگاهی می اندازیم به برخی از مشاهیری که در چنین راهی گام برداشتند و باعث آشنایی و دلگرمی دیگران برای مقابله با بیماری خود شدند.

سلنا گومز: من لوپوس دارم
سلنا گومز، بازیگر و خواننده آمریکایی، چند سالی است که از بیماری لوپوس رنج می برد. لوپوس نوعی بیماری مربوط به سیستم ایمنی بدن است که در پوست، کلیه ها، سلول های خونی و قلب و ریه ها اثر می گذارد و مهمترین علائم آن ورم صورت و درد مفاصل است که البته بیشتر مفاصل کوچک درگیرش می شوند.

دردها ممکن است مداوم یا گذرا باشند. کلمه «لوپوس» در زبان لاتین به معنی «گرگ» است. در قرن هجدهم برای توصیف تظاهرات پوستی گوناگون کلمه لوپوس به کار برده شد؛ به این علت که هاله قرمز رنگ روی گونه ها ظاهری شبیه به محل گاز گرفتگی گرگ ایجاد می کند.

سلنا گومز اعلام کرده که به خوبی با بیماری اش آشناست و تصمیم دارد سالم تر زندگی کند. ستاره هایی مثل مایکل جکسون و نیک کانون هم به این بیماری مبتلا بوده اند.

فارست ویتاکر: پلک چپم فلج است
پلک چپ فارست ویتاکر به دلیل فلج عصب آن دچار نوعی افتادگی است. او از بچگی به بیماری چشمی «امبلیوپیا» مبتلا بود که به تنبلی چشم مشهور است. او درباره بیماری اش بارها با رسانه ها صحبت کرده است.

هیو جکمن: من سرطان پوست دارم
«لطفا مثل من احمق نباشید، خودتان را بررسی کنید و از کرم های محافظ پوست استفاده کنید!»

هیو جکمن، بازیگر معروف استرالیایی فیلم هایی مثل «بینوایان» و «گرگ نما»، بعد از اینکه متوجه شد به سرطان پوست مبتلا شده، این جمله ها را به مخاطبانش گفت.

 
جکمن به سرطان پوستی از نوع BCC دچار شده است. در واقع همسرش اولین نفی بود که متوجه توده کوچکی روی بینی هیو شد. هنگامی که پزشکان این توده را برداشتند، مشخص شد در این محل سرطان پوست ایجاد شده است. این بازیگر 3 نوبت تحت درمان این سرطان قرار گرفته است.

مورگان فریمن: من فیبرومیالژی دارم
مورگان فریمن، بازیگر و کارگردان آمریکایی برنده اسکار که او را بیشتر با فیلم هایی مثل «رهایی از شاوشنگ»، «هفت» و «شکست ناپذیر» می شناسیم، برای اولین بار در سال 2013 اعلام کرد که به بیماری «فیبرومیالژی» دچار است.

 
این بیماری نوعی التهاب بافت همبند است. در این بیماری فرد درد مزمن و حساسیت را در مفاصل، ماهیچه ها، تاندون ها و سایر بافت هایش حس می کند. مورگان فریمن گفته از درد وحشتناکی از بالا تا پایین بازویش رنج می برد.

کامرون دیاز: من تکنوفوبیا دارم
کامرون دیاز، بازیگر آمریکایی که از همان اولین نقش سینمایی اش در فیلم «ماسک» طرفداران فراوانی در سراسر دنیا پیدا کرد، دچار وسواس و نوعی بیماری روانی به نام «تکنوفوبیا» است.

 
بنا به گفته خودش، حتی با رایانه هم مشکل دارد. تکنوفوبیا به تمام ترس های مرتبط با حوزه فناوری گفته می شود. این اصطلاح گسترده طی انقلاب صنعتی مورد توجه قرار گرفت.

تکنوفوبیا به عنوان ترس غیرطبیعی یا اضطراب درباره آثار فناوری تعریف می شود و افراد یا گروه هایی که درباره فناوری پیشرفته احساس خوشایندی ندارند یا مضطرب می شوند، تحت عنوان تکنوفوب شناخته می شوند.

وسواس این بازیگر نسبت به سلامتی اش حتی باعث شده گاهی بنا به گفته خودش با دستگیره درها هم مشکل پیدا کند و خیلی وقت ها در را با آرنج باز کند چرا که می ترسد دستگیره آلوده به میکروب باشد.

رایان گاسلینگ: من بیش فعال بودم
رایان کاسلینگ بازیگر فیلم های معروفی مثل «راندن» و «ولنتاین غم انگیز» در دوران کودکی برای مطالعه کردن دچار مشکل بود و از بیماری بیش فعالی رنج می برد تا اینکه در مدرسه مخصوص کودکان خاص ثبت نامش کردند. او گفته بالاخره توانستم بر بیش فعالی ام غلبه کنم.

 
مایکل جی فاکس: من پارکینسون دارم
«فرزندانم هر روز صبح مرا می بینند که به سختی لیوان آبمیوه را به دهانم می رسانم اما هیچ وقت از این مسئله داستان نمی سازند.»

مایکل جی فاکس که بیشتر به دلیل حضور در فیلم «بازگشت به آینده» شهرت دارد، به بیماری پارکینسون مبتلاست. پارکینسون به علت از دست رفتن سلول های دوپامین در مغز که وظیفه کمک و تنظیم حرکت و احساسات را دارند، ایجاد می شود.

 
مایکل جی فاکس سال هاست با این بیماری می جنگد. این هنرپیشه در 30 سالگی متوجه شد که به بیماری پارکینسون مبتلا شده است اما 7 سال همچنان به بازیگری ادامه داد و بیماری اش را از همه به غیر از نزدیکانش پنهان کرد اما در سال 1998 میلادی تصمیم گرفت رازش را فاش کند.

او درباره بیماری اش گفته: «هیچ اهمیتی نمی دهم به اینکه آیا دچار پارکینسون هستم یا نه؛ چون من آن را انتخاب نکردم اما این مسئله را که حق انتخاب چگونگی برخورد با آن را دارم، برای خود محفوظ می دانم.»

همینطور در جای دیگری گفته: «این بیماری به بیداری اخلاقی و رجوع به اخلاقیات منجر شده است. اینکه به این برگردم که فقط ظاهر زندگی تعیین کننده نیست.»

امروز مایکل جی فاکس یکی از امیدهای بیماران پارکینسون است که دوست دارند بتوانند برای گردش از خانه خارج شوند. او بنیانگذار بنیادی تحقیقاتی است که با سرمایه بالغ بر 95 میلیون دلار به انجام تحقیقاتی در زمینه یافتن درمانی برای بیماری پارکینسون می پردازد.

هالی بری: من دیابت دارم
این ستاره هالیوود در 22 سالگی متوجه شد به بیماری دیابت مبتلاست. او حتی یک هفته در کمای دیابتی به سر برد. او می گوید: «دیابت غافلگیرم کرد. هیچ کس از خانواده ام به این بیماری مبتلا نیست. هر چند زمانی که مدرسه می رفتم کمی اضافه وزن داشتم اما فکر می کردم سلامت کامل دارم.»

 
هالی بری عقیده دارد اینکه این بیماری چقدر ناخوشایند است مهم نیست، مهم این است که با واقعیت روبرو شدم و آن را کنترل کردم.

الک بالدوین: من لایم دارم
الک بالدوین این مجری و بازیگر مشهور آمریکایی که یکی از آخرین نقش هایش در فیلم مطرح «هنوز آلیس» بوده، از بیماری «لایم» رنج می برد.

 
بیماری لایم شایع نیست و برگرفته از یک اختلال التهابی است. این اختلال عبارت است از یک ضایعه پوستی که پس از هفته ها یا ماه ها علائم آن روی دستگاه عصبی مرکزی، دستگاه قلب و عروق و مفاصل اثر می گذارد.

نشانه های این بیماری عبارت است از یک برآمدگی پوستی کوچک روی پوست ران، باسن یا زیر بغل که معمولا رشد آن با پاک شدن قسمت مرکزی ضایعه همراه است. این ضایعه ممکن است متعدد ظاهر شود.

کاترین زتا جونز: من دو قطبی ام
کاترین زنا جونز، بازیگر محبوب و مطرح هالیوود که در فیلم های مهمی مثل «دوازده یار اوشن»، «شیکاگو» و «نقاب زورو» به ایفای نقش پرداخته، به بیماری دو قطبی دچار است. این موضوع را خودش در مصاحبه ای اعلام کرد.

 
اختلال دو قطبی (شیدایی - افسردگی) نوعی اختلال خلقی است که افراد مبتلا به آن دچار تغییرات شدید خلق (دوره های متوالی افسردگی و شیدایی) می شوند. مبتلایان به این اختلال در بیشتر مواقع می توانند با استفاده مرتب دارو راحت زندگی کنند.

ایوان مک گرگور: سرطان پوستم را زود تشخیص دادند
ایوان مک گرگور، بازیگر معروف اسکاتلندی که در فیلم های مشهوری مثل «جنگ های ستاره ای» و «ماهی بزرگ» نقش آفرینی کرده، دچار سرطان پوست بود ولی او با هوشمندی و مراجعه به موقع به پزشک از این بیماری نجات پیدا کرد. خودش می گوید: «علائمی مثل اگزما و تغییرات جزیی پوست را جدی گرفتم.»

 
پاملا اندرسون: من هپاتیت C دارم
پاملا اندرسون، هنرپیشه مشهور آمریکایی که شهرتش را مدیون بازی در سریال «غریق نجات» است، به هپاتیت C مبتلاست. به گفته خودش به دلیل سوزن تتوی آلوده به ویروس دچار این بیماری شده است. هپاتیت نوعی عفونت شدید است که عملکرد کبد را تحت تاثیر قرار می دهد.

 
رابرت داونی جونیور: اعتیادم را با کونگ فو ترک کردم
اگر اعتیاد را بیماری بدانیم، افراد مشهور زیادی را پیدا خواهیم کرد که به آن مبتلا شده اند. البته تعدادی از آنها هم موفق به شکست این بیماری شده اند.

رابرت داونی جونیور، بازیگر با استعداد فیلم هایی مثل «قاتلان بالفطره»، «مرد آهنی»، «شرلوک هولمز» و «زودیاک» از همین گروه است. رابرت داونی جونیور، اوایل دهه 90 میلادی به مواد مخدر معتاد شد و حتی به جرم حمل مواد مخدر و اسلحه و مردم آزاری دستگیر شد. این وضعیت چنان وخیم شد که در برنامه های تلویزیونی به نمادی از هالیوودی های به قهقرا رفته تبدیل شد.

 
استعدادش را در فیلم های کم اهمیت صرف می کرد و کارش دیده نمی شد.

اعتیاد به مواد مخدر حیات حرفه ای رابرت داونی جونیور را تقریبا نابود کرده بود اما در سال 2003 وقتی همه فکر می کردند به ته خط رسیده، اعتیادش را کاملا ترک کرد و بعد از ترک اعتیادش قوی تر به سینما برگشت و امروز یکی از بزرگترین ستاره های سینمای دنیا محسوب می شود.

او در سال 2003 به ورزش وینگ چون، یکی از شاخه های کونگ فو، پرداخت و به گفته خودش این ورزش به او کمک کرد تا با اعتیادش مبارزه کند.

دانیل راد کلیف: من دیسپراکسی دارم
دانیل رادکلیف بازیگر نقش هری پاتر به نوعی مشکل عصبی به نام دیسپراکسی دچار است. این مشکل به دلیل ناهماهنگی بین نورون های حرکتی مغز به وجودت می آید. در واقع در این بیماری تکامل قسمت کوچکی از این بخش حرکتی ناقص انجام شده است و این مشکل تکاملی باعث می شود فرد در هماهنگی بین اعصاب و عضلات در انجام برخی کارهای خاص ناتوان باشد.

این بیماری تقریبا بین کودکان نسبتا شایع است و حدود 6 درصد کودکان به نوعی با این مشکل مواجه اند. دانیل رادکلیف به نوع خفیف این بیماری دچار است و تقریبا آن را کنترل کرده است.

خودش می گوید: «من روزهای سختی را در مدرسه گذراندم اما تا وقتی کودک بودم، خیلی بازی می کردم و شاید همین باعث شد بهتر شوم.»

نشانه ای که بیشتر از هر چیز از این بیماری در رادکلیف دیده می شود، دستخط وحشتناکش است چون نمی تواند حرکت قلم را روی کاغذ کنترل کند. در بدترین حالت هم قادر به بستن کراوات و بند کفش خود خودش نیست.

اخبار فرهنگی - هفته نامه سلامت